The appeals were in relation to five appellants who were convicted and sentenced for an offence under s. 3 of the Kidnapping Act 1961 and punishable under the same section read together with s. 34 of the Penal Code. It was the prosecution's case that the victim (`SP3') had been forcefully dragged in to a car in Johor Bahru and was taken to Kuala Lumpur. Upon receiving the ransom, SP3 was released. The accused persons were arrested and were subsequently identified by SP3 in the identification parade as well as in the dock. SP3 was 13 years old at the time of incident and 15 years old at the time of giving evidence. The first, second and fifth appellants were sentenced to death, the third appellant was detained under s. 97(2)(b) of the Child Act 2001 (`Child Act') and the fourth appellant was detained at the prison at the pleasure of the DYMM Sultan of Johor, under s. 97(2) of the Child Act. In essence, the issues raised in the appeal by the appellants, inter alia, were: (i) the identification parade was flawed and defective; (ii) the trial judge had erred in law and fact in failing to warn himself against accepting SP3's evidence who was 13 years old at the time of the incident; (iii) the trial judge had erred in law and fact in sentencing the appellants; and (iv) Radhi's direction (Mohamad Radhi Yaakob v. PP [1991] 3 CLJ 2073). It was contended that SP3 and SP10 (SP3's classmate, who witnessed SP3 being dragged into the car) were children and the trial judge did not conduct a preliminary inquiry to test the competency of the witnesses as required under ss. 118 and 133A of the Evidence Act 1950 (`EA').

Held (dismissing appeals; affirming conviction and sentence)

Per Hamid Sultan Abu Backer JCA delivering the judgment of the court:

(1) There is no requirement under the Act to conduct a preliminary inquiry though case laws requires the competency to be tested a child of tender years and not a child per se. SP3's evidence had been carefully dealt with according to the law by the trial judge. Section 118 of EA only comes into issue if the court considers that a child of `tender years' gives evidence. It was difficult to fathom how SP3 and SP10, who were school going and aged 15 at the time of giving evidence, would fall within the definition of `tender years' as per s. 118 of EA. (para 13)

(2) There were sufficient materials in the judgment to satisfy that the court had taken cognizance of s. 133A. However, the evidence of SP3 and SP10 did not fall within the definition of `child of tender years' on the factual matrix of the case. The trial judge had been extra cautious and was fully aware of the competency issues relating to `sufficient intelligence', etc. (para 13)

(3) The relevant appellants had been identified before the trial as well as in the dock by the `victim'. This was not a case of `fleeting glance' and thus, there was no merit on the issue of identification raised by the appellants. (para 14)

(4) The charge against the appellants was anchored within s. 34 of the Penal Code which requires the relevant appellants to create a reasonable doubt in the mind of the judge. However, the appellants had not created any reasonable doubt in the mind of the trial judge. Hence, there was no reason, on the facts or law, for the court to intervene in the trial judge's reasoning. (paras 14 & 15)

(5) There was sufficient material to support the charge and the view taken by the trial court on the relevant issues was a reasonable view of the evidence on record, and the court had followed Radhi's direction and had rightly applied the maximum evaluation and beyond reasonable doubt test. In the circumstances, it was a safe decision, thus appellate intervention was not necessary. (paras 17 & 18)

Bahasa Malaysia Translation Of Headnotes

Rayuan-rayuan ini adalah berkaitan dengan lima orang perayu yang disabitkan dan dijatuhkan hukuman bagi satu kesalahan di bawah s. 3 Akta Penculikan 1961 dan boleh dihukum di bawah seksyen yang sama dibaca dengan s. 34 Kanun Keseksaan. Adalah kes pihak pendakwaan bahawa mangsa (`SP3') telah diheret masuk secara paksa ke dalam sebuah kereta di Johor Bahru dan dilarikan ke Kuala Lumpur. Setelah menerima wang tebusan, SP3 dilepaskan. Tertuduh-tertuduh telah ditangkap dan kemudian dicamkan oleh SP3 dalam satu kawad cam dan juga dalam kandang saksi. SP3 berumur 13 tahun semasa kejadian dan 15 tahun semasa memberikan keterangan. Perayu-perayu pertama, kedua dan kelima dijatuhkan hukuman mati, perayu ketiga ditahan di bawah s. 97(2)(b) Akta Kanak-Kanak 2001 (`Akta Kanak-Kanak') dan perayu keempat ditahan di penjara atas perkenan DYMM Sultan Johor, di bawah s. 97(2) Akta Kanak-Kanak. Pada asasnya, isu-isu yang dibangkitkan oleh perayu-perayu, antara lain, adalah: (i) kawad cam tersebut mempunyai kelemahan dan adalah cacat; (ii) hakim bicara telah terkhilaf di sisi undang-undang dan fakta apabila tidak mengingatkan dirinya terhadap penerimaan keterangan SP3 yang berumur 13 tahun pada masa kejadian; (iii) hakim bicara terkhilaf dari segi undang-undang dan fakta dalam menjatuhkan hukuman kepada perayu-perayu; dan (iv) arahan Radhi (Mohamad Radhi Yaakob v. PP [1991] 3 CLJ 2073). Dihujahkan bahawa SP3 dan SP10 (rakan sesekolah SP3, yang menyaksikan SP3 diheret ke dalam kereta) adalah kanak-kanak dan hakim bicara tidak menjalankan siasatan awal untuk menguji kompetensi saksi seperti yang diperlukan di bawah ss. 118 dan 133A Akta Keterangan 1950 (`Akta').

Diputuskan (menolak rayuan-rayuan; mengesahkan sabitan dan hukuman)

Oleh Hamid Sultan Abu Backer HMR menyampaikan penghakiman mahkamah:

(1) Tidak ada keperluan di bawah Akta untuk menjalankan siasatan awal walaupun undang-undang kes memerlukan kompetensi diuji bagi kanak-kanak yang masih mentah dan bukan kanak-kanak per se. Keterangan SP3 telah dipertimbangkan secara teliti menurut undang-undang oleh hakim bicara. Seksyen 118 Akta hanya menjadi isu jika mahkamah mendapati bahawa seseorang kanak-kanak yang `masih mentah' memberikan keterangan. Adalah sukar untuk menduga bagaimana SP3 dan SP10, yang masih bersekolah dan berumur 15 tahun semasa memberikan keterangan, akan terangkum dalam tafsiran `masih mentah' seperti yang diperuntukkan oleh s. 118 Akta.

(2) Terdapat material yang mencukupi dalam penghakiman untuk memuaskan bahawa mahkamah telah mengambil kira s. 133A. Walau bagaimanapun, keterangan SP3 dan SP10 tidak terangkum dalam tafsiran `kanak-kanak yang masih mentah' atas matriks fakta kes. Hakim bicara telah memberi lebih perhatian dan menyedari sepenuhnya isu-isu kompetensi berkaitan dengan `kebijakan yang mencukupi', dan lain-lain.

(3) Perayu-perayu yang relevan telah dicamkan sebelum perbicaraan dan juga dalam kandang saksi oleh `mangsa'. Ini bukan kes `sekilas pandang' dan dengan itu, tidak ada merit dalam isu pengecaman yang dibangkitkan oleh perayu-perayu.

(4) Pertuduhan terhadap perayu-perayu terangkum dalam s. 34 Kanun Keseksaan yang memerlukan perayu-perayu relevan membangkitkan keraguan munasabah dalam minda hakim. Walau bagaimanapun, perayu-perayu tidak membangkitkan apa-apa keraguan munasabah dalam minda hakim bicara. Maka, tidak ada sebab, atas fakta atau undang-undang, bagi mahkamah campur tangan dalam alasan hakim bicara.

(5) Terdapat material yang mencukupi untuk menyokong pertuduhan dan pertimbangan yang diambil oleh mahkamah bicara atas isu-isu yang relevan adalah pendapat munasabah berdasarkan keterangan atas rekod, dan mahkamah telah mematuhi arahan Radhi dan telah dengan betul mengguna pakai ujian penilaian maksimum dan melampaui keraguan munasabah. Dalam keadaan tersebut, ia adalah keputusan yang selamat dan campur tangan peringkat rayuan tidak diperlukan.

Case(s) referred to:

Aung Thun & Anor v. PP [2013] 1 LNS 985 CA (refd)

Chin Kek Shen v. PP [2013] 7 CLJ 435 CA (refd)

Nafar Sheikh v. Emperor [1914] ILR 41 Cal 406 (refd)

Tong Kam Yew & Anor v. PP [2013] 4 CLJ 470 CA (refd)

Legislation referred to:

Child Act 2001, s. 97(2)(b)

Evidence Act 1950, ss. 118, 133A

Penal Code, s. 34

Counsel:

For the 1st appellant - Mohd Radzi Yatiman; M/s Rahim & Lawrnee

For the 2nd appellant - S Vijaya Retnam; M/s Veizay & Company

For the 3rd appellant - R Subash (Suzanawati Ismail with him); M/s Gobind Singh Deo & Co

For the 4th & 5th appellants - GSP Ravindran; M/s GSP Ravindran & Co

For the prosecution - Farah Ezlin Yusop Khan; DPP

[Editor's note: For the High Court judgment, please see PP lwn. Steven Pangiraja & Yang Lain [2012] 3 CLJ 1016.]

Reported by S Barathi

The three appellants who were Iranian nationals, upon their arrests at the Kuala Lumpur International Airport, were taken to Hospital Serdang where they were subjected to medical examination and foreign objects were detected in each of them. The discharge of the objects was induced and capsules containing methamphetamine were discharged. The appellants were therefore charged under s. 39B(1)(a) of the Dangerous Drugs Act 1952 (`DDA') and punishable under s. 39B(2) of the DDA for trafficking in dangerous drugs. At the end of the prosecution's case, having found that there was mens rea possession, the trial judge invoked s. 37(d) of the DDA to presume knowledge. Upon maximum evaluation of evidence and applying s. 180 of the Criminal Procedure Code, the judge found that a prima facie case had been made out against all the three appellants. In their defence, the appellants did not deny that they had swallowed the foreign object but claimed that they were not aware of what they had swallowed were in fact drugs. They also contended that they had come to Malaysia to look for employment. At the end of the trial, the trial judge found that the appellants had failed to raise any reasonable doubt on the prosecution's case and convicted the appellants. Hence, this appeal. The issues that were raised for the appellants herein were, inter alia, that the trial judge had erred in: (i) failing to consider that the third appellant had no knowledge that he had swallowed drugs and that he was an innocent carrier; (ii) failing to accept the defence of the third appellant, together with the other appellants, that they had come to Malaysia to accept employment, simply on the basis that the appellants could not explain on their employment details; (iii) invoking a presumption of knowledge under s. 37(d) of the DDA against the appellants; and (iv) not considering that a case of trafficking had not been proven and at most, the first and second appellants may be convicted under s. 15 of the DDA.

Held (dismissing appeals; affirming convictions and sentences)

Per Rohana Yusuf JCA delivering the judgment of the court:

(1) There was no merit in the submission that there was no evidence to prove knowledge as `knowledge' can be proven on circumstantial evidence. The appellants did not say that they were forced to swallow the capsules of drugs and neither did they deny to have swallowed them voluntarily. The conduct of swallowing the capsules of drugs voluntarily would entitle the court to infer knowledge. (paras 9-11)

(2) The strict requirement of knowledge on the part of the appellants must be qualified by the doctrine of wilful blindness. The appellants, in saying that they were not aware of what they were swallowing, could not set aside the doctrine of wilful blindness because they had the opportunity to find out what they were swallowing. If they chose not to, then the law could not be seen to protect their own folly. Therefore, on the facts and circumstances of this case, even without invoking s. 37(d) of the DDA, knowledge could be easily inferred from the surrounding facts. (para 13)

(3) Although the trial judge had misdirected in invoking the presumption under s. 37(d) of the DDA on knowledge, it would not make any difference to the finding on the facts of the case in the light of the fact that the appellants had the knowledge of what they had swallowed were drugs. The misdirection was of no consequence to the prosecution nor would it prejudice the defence case because it did not offend the law on double presumption as the charge of trafficking had been founded on direct evidence of trafficking under s. 37(d) of the DDA and also because of the presence of clear evidence on knowledge. (paras 14 & 15)

(4) The inference of knowledge on the facts and circumstances of this case was too overwhelming that despite misdirection by the trial judge in invoking s. 37(d), there was no reason for interference by the appellate court with his finding (Tunde Apatira & Ors v. PP; foll). (para 16)

(5) Having established that the appellants had the necessary knowledge and hence were in possession of the drugs in question, the appellants were trafficking in drugs pursuant to s. 2 of the DDA. As shown in their boarding passes, they were transporting drugs when they were flying from Dubai to Malaysia. Therefore, the suggestion and submissions for the appellants that a trafficking case was not made out against each of the appellants was devoid of merit. (para 17)

(6) The trial judge had given due consideration to the defence raised in his grounds of judgment and had analysed the defence by deliberating on a totality of evidence. Hence, there was no appealable error to warrant interference with the judge's findings. On a totality of the evidence, the convictions of all the three appellants were safe. (para 19)

Bahasa Malaysia Translation Of Headnotes

Ketiga-tiga perayu yang merupakan warganegara Iran, selepas penangkapan mereka di Lapangan Terbang Antarabangsa Kuala Lumpur, telah dibawa ke Hospital Serdang di mana mereka menjalani pemeriksaan perubatan dan bahan-bahan asing dikesan dalam setiap seorang daripada mereka. Pengeluaran bahan-bahan tersebut didorong dan kapsul-kapsul yang mengandungi methamphetamine dikeluarkan. Perayu-perayu, oleh itu, dituduh di bawah s. 39B(1)(a) Akta Dadah Berbahaya 1952 (`ADB') dan boleh dihukum di bawah s. 39B(2) ADB bagi pengedaran dadah berbahaya. Di akhir kes pendakwaan, selepas mendapati wujudnya mens rea milikan, hakim bicara membangkitkan s. 37(d) ADB bagi anggapan pengetahuan. Selepas penilaian maksimum keterangan dan menggunapakai s. 180 Kanun Tatacara Jenayah, hakim mendapati bahawa kes prima facie telah dibuktikan terhadap ketiga-tiga perayu. Dalam pembelaan mereka, perayu-perayu tidak menafikan bahawa mereka telah menelan bahan-bahan asing tersebut tetapi menyatakan bahawa mereka tidak menyedari bahawa apa yang ditelan itu adalah sebenarnya dadah. Mereka juga menghujahkan bahawa mereka telah datang ke Malaysia untuk mencari pekerjaan. Di akhir perbicaraan, hakim bicara mendapati bahawa perayu-perayu telah gagal membangkitkan sebarang keraguan munasabah terhadap kes pendakwaan dan mensabitkan perayu-perayu. Maka, rayuan ini. Isu-isu yang dibangkitkan bagi perayu-perayu adalah, antara lain, bahawa hakim bicara khilaf atas: (i) kegagalan mempertimbangkan bahawa perayu ketiga tidak mempunyai pengetahuan bahawa dia telah menelan dadah dan bahawa dia adalah pembawa yang tidak bersalah; (ii) kegagalan menerima pembelaan perayu ketiga, bersama-sama dengan perayu-perayu lain, bahawa mereka datang ke Malaysia untuk menerima pekerjaan atas alasan bahawa perayu-perayu tidak dapat menjelaskan butiran pekerjaan mereka; (iii) membangkitkan anggapan pengetahuan di bawah s. 37(d) ADB terhadap perayu-perayu; dan (iv) tidak mempertimbangkan bahawa suatu kes pengedaran tidak dibuktikan dan paling banyak pun, perayu-perayu hanya boleh disabitkan di bawah s. 15 ADB.

Diputuskan (menolak rayuan-rayuan; mengesahkan sabitan dan hukuman)

Oleh Rohana Yusuf HMR menyampaikan penghakiman mahkamah:

(1) Tidak ada merit dalam hujahan bahawa tidak ada keterangan untuk membuktikan pengetahuan kerana `pengetahuan' boleh dibuktikan melalui keterangan ikut keadaan. Perayu-perayu tidak menyatakan bahawa mereka telah dipaksa menelan kapsul-kapsul dadah tersebut dan mereka tidak menafikan bahawa mereka telah menelannya secara sukarela. Tindakan menelan kapsul-kapsul dadah secara sukarela mewajarkan mahkamah membangkitkan pengetahuan.

(2) Keperluan ketat pengetahuan pada pihak perayu-perayu perlu dibataskan oleh doktrin kebutaan sengaja. Perayu-perayu, dalam menyatakan bahawa mereka tidak menyedari tentang apa yang telah mereka telan, tidak boleh mengenepikan doktrin kebutaan sengaja kerana mereka mempunyai peluang untuk mengetahui apa yang ditelan. Jika mereka memilih untuk tidak mengetahuinya, maka undang-undang tidak boleh dilihat melindungi kealpaan mereka sendiri. Oleh itu, atas fakta dan hal keadaan kes ini, walaupun dengan tidak membangkitkan s. 37(d) ADB, pengetahuan boleh disimpulkan daripada fakta sekeliling.

(3) Walaupun hakim bicara telah tersalah arah dalam membangkitkan anggapan di bawah s. 37(d) ADB atas pengetahuan, ia tidak akan membawa apa-apa perbezaan kepada dapatan fakta kes ini berdasarkan fakta bahawa perayu-perayu mempunyai pengetahuan bahawa apa yang telah mereka telan adalah dadah. Salah arahan tersebut tidak memberi kesan kepada pendakwaan dan tidak memprejudiskan kes pembelaan kerana ia tidak melanggar undang-undang anggapan berganda kerana pertuduhan pengedaran telah dibuktikan melalui keterangan langsung pengedaran di bawah s. 37(d) ADB dan juga kerana kewujudan keterangan yang jelas mengenai pengetahuan.

(4) Inferens pengetahuan atas fakta dan keadaan kes ini adalah amat ketara hinggakan walau terdapat salah arahan oleh hakim bicara dengan membangkitkan s. 37(d), tidak ada alasan bagi campur tangan mahkamah rayuan dalam dapatannya (Tunde Apatira & Ors v. PP; diikuti).

(5) Setelah membuktikan bahawa perayu-perayu mempunyai pengetahuan yang diperlukan dan dengan itu mempunyai milikan dadah tersebut, perayu-perayu mengedar dadah tersebut berikutan s. 2 ADB. Seperti yang ditunjukkan dalam pas masuk mereka, mereka membawa dadah apabila mereka dalam perjalanan dari Dubai ke Malaysia. Dengan itu, cadangan dan hujahan-hujahan bagi perayu-perayu bahawa kes pengedaran tidak dibuktikan terhadap setiap perayu adalah tidak bermerit.

(6) Hakim bicara telah memberikan pertimbangan yang sewajarnya kepada pembelaan yang dibangkitkan dalam alasan penghakimannya dan telah menganalisa pembelaan tersebut dengan mempertimbangkan pembelaan atas keseluruhan keterangan. Dengan itu, tidak ada kekhilafan yang boleh dirayu untuk mewajarkan campur tangan dalam dapatan hakim bicara. Atas keseluruhan keterangan, sabitan ketiga-tiga perayu adalah selamat.

Case(s) referred to:

Emmanuel Yaw Teiku v. PP [2006] 3 CLJ 597 FC (refd)

Khoo Hi Chiang v. PP & Another Case [1994] 2 CLJ 151 SC (refd)

PP v. Hla Win [1995] 2 SLR 424 (refd)

Syed Ali Syed Abdul Hamid & Anor v. PP [1982] CLJ 188A; [1982] CLJ (Rep) 340 FC (refd)

Teh Hock Leong v. PP [2008] 4 CLJ 764 CA (refd)

Tunde Apatira & Ors v. PP [2001] 1 CLJ 381 FC (foll)

Legislation referred to:

Courts of Judicature Act 1964, s. 60

Criminal Procedure Code, s. 180

Dangerous Drugs Act 1952, ss. 2, 15, 37(d), (da), 39B(1)(a), (2)

Counsel:

For the 1st & 2nd appellants - Hisyam Teh Poh Teik; M/s Teh Poh Teik & Co

For the 3rd appellant - Kitson Foong; M/s Kit & Assocs

For the prosecution - Yusaini Amer Abd Karim; DPP

[Appeals from High Court, Shah Alam; Criminal Appeals No: 45A-130-2010; 45A-132-2010 & 45A-133-2010]

Reported by S Barathi

The plaintiff's claim against the defendants was in relation to defamatory statements published in the Sunday Times (`the article'). The third defendant was Joseph, the author of the article. During the course of his examination, Joseph confirmed, inter alia, that he knew the identities of the `sources' referred to in the article. When Joseph was asked to disclose the identities of the sources referred to in the article, he refused to do so as it was alleged that he had promised the sources that their identities would be kept in confidence. Hence, the plaintiff made the present application pursuant to s. 132 of the Evidence Act 1950, O. 92 r. 4 and O. 35 r. 3 of the Rules of Court 2012 for orders that Joseph be compelled to disclose the names and particulars of the sources.

Held (dismissing application with costs):

(1) Notwithstanding that at common law there is no absolute rule to protect journalists during trial, the protection is accorded on a case to case basis through a balancing of interest exercise by the court premised on the test of necessity in the interest of justice when deciding whether to order a journalist to disclose his or her source. (para 44)

(2) The approach to be adopted when a journalist is asked in the course of the trial for his source of information is: (a) there is a residual discretion in the court in that while the journalist has no privilege entitling him as of right to refuse to disclose the source, the interrogator has no absolute right to require such disclosure; (b) the test to determine whether disclosure of the source by the reporter is permitted is whether it is relevant and necessary in this sense, that it is a question that ought to be answered to enable proper investigation to be made; (c) what is `necessary' is taken to mean the question is one the answer to which will serve a useful purpose in relation to the proceedings at hand; (d) over and above these two requirements, there may be other considerations, impossible to define in advance, but arising out of the infinite variety of fact and circumstance which a court encounters, which may lead a judge to conclude that more harm than good would result from compelling a disclosure or punishing a refusal to answer. (para 51)

(3) On the present facts, the disclosure of the sources was relevant and necessary. However, in the circumstances of this case, more harm than good would result from compelling a disclosure. The instant case did not concern breaches of security issues. Hence, it would be more in the public interest for the court not to order Joseph as a journalist to disclose the sources. (para 58)

Case(s) referred to:

Attorney-General v. Clough [1963] 1 QB 773 (dist)

Attorney-General v. Mulholland, Attorney-General v. Foster [1963] 2 QB 477 (dist)

Bank Bumiputra Malaysiaberhad Cawangan Johor Bahru v. Cheong Yoke Choy; Malaysian Central Depository Sdn Bhd (Intervener) [2000] 7 CLJ 157 HC (refd)

British Steel Corpn v. Granada Television Ltd [1981] 1 All ER 417 (refd)

Broadcasting Corporation of New Zealand v. Alex Harvey Industries Ltd [1980] 1 NZLR 163 (refd)

Choy Ching Wan v. Land Development Specialist Sdn Bhd & Anor [2007] 7 CLJ 393 HC (refd)

Ghouse Haji Kader Mustan v. Rex [1946] 1 LNS 47 (refd)

Hennessy v. Wright (1888) 24 QBD 445 (refd)

Hope v. Brash And Another [1897] 2 QB 188 (refd)

John Fairfax & Sons Limited & Anor v. Cojuangco [1988] 165 CLR 346 (refd)

McGuinness v. The Attorney-General of Victoria [1940] 63 CLR 73 (dist)

Overseas-Chinese Banking Corporation Ltd v. Norman Wright & Ors [1989] 1 LNS 53 HC (refd)

Pertubohan Berita Nasional Malaysia v. Stephen Kalong Ningkan [1979] 1 LNS 66 FC (refd)

Plymouth Mutual Co-Operative And Industrial Society, Limited v. Traders' Publishing Association, Limited [1906] 1 KB 403 (refd)

Poh Siew Cheng v. American International Assurance Co Ltd [2005] 1 LNS 252 HC (refd)

Reid v. Telegram Publishing Co Ltd And Drea [1961] 28 DLR (2d) 6 (refd)

Secretary of State for Defence and Another v. Guardian Newspapers Ltd [1984] 3 All ER 601 (refd)

Sham John v. Eastweek Publisher Ltd [1995] 2 LRC 744 (refd)

Television Broadcasts Ltd & Ors v. Mandarin Video Holdings Sdn Bhd [1983] 1 LNS 32 HC (refd)

The Attorney General of HongKong v. Zauyah Wan Chik & Ors & Another Appeal [1995] 3 CLJ 35 CA (refd)

Legislation referred to:

Evidence Act 1950, ss. 118, 126, 132

Rules of Court 2012, O. 35 r. 3, O. 92 r. 4

Tribunals of Inquiry (Evidence) Act 1921 [UK], s. 1(2)(b)

Contempt of Courts Act 1981 [UK], s. 10

Other source(s) referred to:

Cyrus V Das, The Legal Protection of Journalists' Sources, [2002] 4 MLJ cxlv

Counsel:

For the plaintiff - Prem Ramachandran; M/s Kumar Partnership

For the defendant - Chan Tse Yuen; M/s Chan Tse Yuen & Co

For Joseph Sipalan - Bhag Singh; M/s Bhag Sulaiman & Co

Reported by Amutha Suppayah

OKT2 menghadapi dua pertuduhan bagi kesalahan yang boleh dihukum di bawah s. 468 Kanun Keseksaan (`Kanun'), iaitu, (i) memalsukan satu perjanjian di antara DYMM Seri Paduka Baginda Yang di-Pertuan Agong dengan syarikat International Ship Industry (M) Sdn Bhd (`syarikat tersebut') dengan niat supaya dokumen tersebut digunakan bagi tujuan menipu; dan (ii) memalsukan perjanjian antara DYMM Seri Paduka Baginda Raja Permaisuri Agong dengan syarikat tersebut, juga dengan niat supaya dokumen tersebut digunakan bagi tujuan menipu. Kedua-dua perjanjian tersebut melibatkan penjualan kayu balak di atas tanah yang telah diawardkan oleh Pihak Berkuasa Negeri Terengganu kepada DYMM Seri Paduka Baginda Yang Di-Pertuan Agong dan Raja Permaisuri Agong. OKT1 dan OKT3 pula telah dituduh mempunyai niat bersama untuk menipu SP16 (peguam yang mewakili OKT2) untuk mempercayai bahawa mereka adalah wakil kepada Seri Paduka Baginda Yang Di-Pertuan Agong sehingga mendorong SP16 untuk mewakili mereka dalam transaksi penjualan kayu balak di kawasan tersebut. OKT2, seorang ejen hartanah, diperkenalkan kepada OKT3 yang mendakwa mempunyai akses atau laluan bagi membantu melaksanakan penjualan kawasan kayu balak tersebut. OKT2 berjaya mendapatkan seorang pembeli iaitu pengerusi eksekutif syarikat tersebut (`SP14'). Setelah mengadakan perbincangan, perjanjian-perjanjian tersebut ditandatangani oleh OKT bagi pihak Seri Paduka Baginda berdua dan SP14 bagi pihak syarikat tersebut di mana syarikat tersebut sebagai kontraktor bersetuju untuk membeli kayu-kayu di kawasan-kawasan tersebut. Dalam penyediaan dan penandatanganan perjanjian-perjanjian tersebut, OKT2 diwakili oleh peguam-peguam (SP16 dan SP17) dari Tetuan Ahmad Shabuddin & Co. Sebagai balasan bagi perjanjian-perjanjian tersebut, SP14 telah mengeluarkan dua keping cek atas nama firma SP9 (peguam SP14) dan SP9 kemudiannya telah mengeluarkan empat keping cek. Atas penilaian maksima terhadap keseluruhan keterangan yang dikemukakan oleh saksi-saksi pihak pendakwaan, mahkamah berpuashati bahawa satu kes prima facie telah berjaya dibuktikan terhadap OKT1, OKT2 dan OKT3. Dalam pembelaannya OKT2, yang telah menandatangani kedua-dua perjanjian tersebut, menyatakan bahawa: (i) SP16 dan SP17 telah memberitahu kepadanya bahawa kedua-dua perjanjian tersebut adalah draf sahaja; (ii) SP14 yang mahukan draf perjanjian tersebut ditandatangan, kononnya bagi melengkapkan draf tersebut sebelum ditunjukkan kepada pihak bank; (iii) SP14 dan SP9 telah meminta OKT2 menandatangani perjanjian tersebut sebagai wakil pihak istana; dan (iv) SP14 telah memberikan cek `post-dated' yang menunjukkan bahawa pihak pembeli belum ada wang untuk membuat bayaran dan ini menguatkan keyakinannya bahawa perjanjian tersebut hanyalah draf.

Diputuskan (melepaskan dan membebaskan OKT1; mensabitkan dan menjatuhkan hukuman penjara tiga tahun bagi setiap pertuduhan pertama dan kedua terhadap OKT2; mensabitkan dan menjatuhkan hukuman denda sebanyak RM15,000, jika tidak dibayar, penjara enam bulan terhadap OKT3):

(1) Alasan-alasan yang diberikan oleh OKT2 tidak selari dengan keterangan-keterangannya yang lain. OKT2 mengakui tidak pernah dilantik oleh Seri Paduka Baginda berdua untuk menandatangani perjanjian-perjanjian tersebut bagi pihak Baginda masing-masing. Tanpa kuasa yang diberikan oleh Baginda berdua, OKT2 tidak berhak untuk menentukan apa-apa terma dalam perjanjian tersebut. Fakta bahawa OKT tidak, pada bila-bila masa, memaklumkan kepada SP14 bahawa perjanjian tersebut tidak boleh disediakan kerana dia tiada kuasa untuk menyediakannya, menunjukkan bahawa OKT2 memang berniat supaya kedua-dua perjanjian tersebut ditandatangani olehnya dan pihak pembeli yang diwakili oleh SP14. (perenggan 15 & 16)

(2) OKT2 mempunyai pengalaman luas dalam urusan jual beli hartanah. Oleh itu, OKT2 sudah tentu sedar bahawa tiada bank yang akan berminat dengan perjanjian yang masih dalam bentuk draf dan belum dimuktamadkan, lebih-lebih lagi jika perjanjian tersebut melibatkan harga jual beli yang tinggi seperti dalam kes ini. Oleh demikian, OKT2 sememangnya sedar bahawa apa yang ditandatanganinya adalah perjanjian yang sebenar dan bukan hanya draf perjanjian. Dengan itu, dakwaan OKT2 bahawa kedua-dua perjanjian tersebut masih dalam bentuk draf tidak dapat diterima. (perenggan 17)

(3) Fakta bahawa cek-cek telah diserahkan di hadapan OKT2 juga menunjukkan bahawa OKT2 mempunyai pengetahuan bahawa perjanjian yang ditandatanganinya bukan draf semata-mata tetapi adalah perjanjian sebenar. Kemungkinan pihak pembeli tidak mempunyai wang yang cukup untuk melunaskan amaun yang tertera pada cek-cek tersebut pada masa ia diserahkan, bukan isu yang material. Sebaik sahaja SP14 dan SP9 menulis cek-cek tersebut, pihak pembeli mempunyai liabiliti di bawah undang-undang seperti yang diperuntukkan oleh s. 55(1)(a) Akta Bil Pertukaran 1955. Tambahan, fakta bahawa SP16 telah menyediakan empat salinan bagi setiap perjanjian menunjukkan bahawa apa yang ditandatangani oleh OKT2 adalah perjanjian yang sebenar dan bukan lagi draf. (perenggan 18 & 19)

(4) Tanpa sebarang desakan mahupun dorongan daripada mana-mana pihak, OKT2 telah memaklumkan kepada SP14 bahawa kawasan milik Seri Paduka Baginda Raja Permaisuri Agong juga hendak dijual dan dia telah menandatangani perjanjian yang berkaitan bagi pihak Baginda tanpa mendapatkan perkenan daripada Baginda. Walaupun OKT2 mendakwa bahawa SP14 dan SP9 yang telah meminta dia menandatangani perjanjian tersebut dan SP16 memaklumkan bahawa OKT2 boleh menandatangani perjanjian tersebut, mereka hanya boleh dikatakan telah bersubahat dengan OKT2. Kesalahan pemalsuan tetap telah dilakukan oleh OKT2. Pengecualian yang diperuntukkan oleh s. 94 Kanun tidak terpakai kepada OKT2 memandangkan dia tidak pada bila-bila masa diugut dengan kematian sekiranya tidak menandatangani perjanjian tersebut. (perenggan 20 & 21)

(5) Di bawah s. 464(a) Kanun, kesalahan pemalsuan dokumen menjadi lengkap apabila OKT2 dengan curangnya menandatangani perjanjian tersebut dengan niat supaya dipercayai bahawa ia ditandatangani dengan kuasa yang diberikan oleh Seri Paduka Baginda berdua sedangkan dia sedar tiada kuasa sedemikian yang telah diberikan. Oleh demikian, pihak pendakwaan telah berjaya membuktikan tuduhan pertama dan kedua terhadap OKT2 melampaui keraguan yang munasabah. (perenggan 22)

(6) Berdasarkan keterangan, didapati bahawa OKT1 telah, secara tidak langsung, memberitahu SP16 bahawa dia adalah wakil kepada Seri Paduka Baginda Yang di-Pertuan Agong semasa perbualan telefonnya dengan SP16. Walau bagaimanapun, elemen kedua pertuduhan iaitu OKT1 telah mendorong SP16 untuk mewakilinya telah berjaya dipatahkan melalui keterangan OKT1 sendiri dan keterangan OKT3. Oleh itu, OKT1 berjaya menimbulkan keraguan munasabah bagi tuduhan terhadapnya. (perenggan 31 & 32)

(7) Tiada sesiapa yang telah memaksa apatah lagi mengugut OKT3 untuk menandatangani surat yang mengandungi kenyataan bahawa dia adalah anak guam kepada SP16. OKT3 menandatangani surat tersebut kerana bersetuju dengan kandungannya setelah dia sendiri memberitahu kepada SP16 bahawa dia adalah wakil kepada Seri Paduka Baginda Yang di-Pertuan Agong dan dia telah bersetuju untuk melantik SP16 mewakilinya dalam transaksi penjualan kawasan balak tersebut. Selepas meneliti keseluruhan keterangan, mahkamah berpuashati bahawa di akhir kes pembelaan, pihak pendakwaan telah berjaya membuktikan pertuduhan terhadap OKT3 melampaui keraguan munasabah. (perenggan 34)

Kes-kes yang dirujuk:

Teh Thiam Huat v. PP [1996] 3 SLR 631 (dirujuk)

Perundangan yang dirujuk:

Bills of Exchange Act 1949, s. 55(1)(a)

Criminal Procedure Code, s. 173(ha)

Penal Code, ss. 94, 415, 417, 463, 464(a), 468

Stamp Act 1949, s. 7(3)

Kaunsel:

Bagi pihak pendakwaan - Nur Azimul Azami Mohamad Nor (Nazir Amir Johari & Lim Yoi Ping bersamanya); TPR

Bagi pihak OKT1 - Abdul Haris Abdul Malik; T/n Abdul Haris & Co

Bagi pihak OKT2 - Nordin Kassim; T/n Abdul Haris & Co

Bagi pihak OKT3 - Wan Mohd Haidi Wan Jusoh (Mohd Hisham Hashim bersamanya); T/n WM Haidi & Assocs

Dilaporkan oleh S Barathi